Η θεατρική παράσταση «Οι αλησμονημένοι» του Θόδωρου Γράμψα, έγραψε ιστορία στη Ζάκυνθο για δεύτερη φορά
Με πολλή μεγάλη επιτυχία και με άριστες κριτικές, ολοκληρώθηκε στις 15/12/2024 στο θέατρο του Σαρακινάδου στη Ζάκυνθο, η παρουσίαση του έργου «Οι αλησμονημένοι» του Θόδωρου Γράμψα και σε σκηνοθεσία Θοδωρή Καμπίτση, μία θεατρική παράσταση για την οποία είχα τη χαρά και την τιμή να αποτελέσω δημιουργικό μέρος του, γράφοντας τη μουσική.
Οι αλησμονημένοι είναι μία συναισθηματική ζακυνθινή κωμωδία στην οποία αποτυπώνεται με τον πλέον τραγικό αλλά και κωμικό τρόπο παράλληλα, ο καθημερινός αγώνας δύο απλών, φτωχών ανθρώπων (αδερφών) που μέσα από τη μάντσια (ένα είδος φάρσας) και το τραγούδι, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τη μοναξιά και την ταπείνωση.
Έπαιξαν οι ηθοποιοί: Πέτρος Αυγερινός και Θοδωρής Καμπίτσης. Σκηνικά-κοστούμια: Θάλεια Ξενάκη
Για την παράσταση έγραψαν:
Θεατρική κριτική από την Πηνελόπη Αβούρη - Η φυλή των Επτανησίων… | 03/12/2024
---
Η κα Κατερίνα Δεμέτη, Διευθύντρια του Μουσείου Σολωμού & Επιφανών Ζακυνθίων, έγραψε:«…Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται…»
Η πρωτότυπη μουσική του Γιάννη Παντάκη, που κεντάει κυριολεκτικά τις νότες του πάνω στις λέξεις, υποστηρίζει με θαυμαστό τρόπο ερμηνείες και νοήματα, γλυκαίνοντας την ψυχή μας και ακουμπώντας πάνω στην ευαισθησία των καταστάσεων. Ακόμα και το εισαγωγικό βίντεο του Μιχάλη Σπίνου, εισάγει στον άχρονο τόπο, όπου εμείς αναγνωρίζουμε τη ζακυνθινή ύπαιθρο, αλλά θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε μέρος της ελληνικής υπαίθρου ή του διαμερίσματος της διπλανής πολυκατοικίας. Γιατί «οι Αλησμονημένοι» είναι όλοι οι μοναχικοί άνθρωποι που έχουν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους, πρώτα από την ίδια την κοινωνία και έπειτα οι ίδιοι, από τους εαυτούς τους.
Συγχαίρουμε όλους τους συντελεστές και προτρέπουμε να δουν όλοι αυτή τη δυνατή παράσταση, πριν τα φώτα των γιορτών ανάψουν. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η πιο ψυχωφελής προετοιμασία…
---
(της κας Ξανθίππης Πατσαρίκα, φιλόλογος)
«Αλησμονημένοι.. αλησμόνητοι»
Ένα βράδυ που ‘βρεχε, επέστρεψαν με την πρεμιέρα τους για την τρέχουσα θεατρική σαιζόν οι Αλησμονημένοι του Θόδωρου Γράμψα, σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Καμπίτση. Και μαζί με την βροχή, μας κατέκλυσε και το συναίσθημα. Ο Σπύρος κι ο Νιόνιος, δύο αυθεντικοί αντιήρωες της τραγικωμωδίας, πάμφτωχοι και ξεχασμένοι από όλους, μα συνάμα κιμπάρηδες κι ονειροπόλοι, μας ταξίδεψαν σε αλλοτινές εποχές και μας έκαναν να γελάσουμε αλλά και να δακρύσουμε, αφήνοντας μια γλυκόπικρη επίγευση. Άλλοτε παραδομένοι στην απελπισία, αλησμονημένοι, άλλοτε αισιόδοξοι κι αφελείς. Γελαστοί και γελασμένοι. Απόκληροι της κοινωνίας, παρίες, παλεύουν με την ανέχεια, το περιθώριο, και με τους δαίμονές τους. Στο μυαλό έρχονται τα λόγια του ποιητή,
«Όσο κι ο νους να τυραννιέται, άσπρην ημέρα δε θυμιέται.»
Στην ζωή του (κάθε) Σπύρου και του (κάθε) Νιόνιου η αλήθεια μπλέκεται με το ψέμα, η πραγματικότητα με την φαντασία, η ματαιότητα με την ελπίδα, το μεροδούλι με την ουτοπία. Ο συνειρμός με τους Βλαντιμίρ και Εστραγκόν του Περιμένοντας τον Γκοντό του Σάμιουελ Μπέκετ, αβίαστος.
«Τίποτα δεν συμβαίνει, κανένας δεν έρχεται, κανένας δεν πηγαίνει, είναι τρομερό.»
Φωτίζοντας τόσο την ψυχοσυναισθηματική διάσταση όσο και την κοινωνική, το μοτίβο της εναλλαγής μεταξύ Σπύρου και Νιόνιου υπογραμμίζει διακριτικά την αναπόδραστη μοίρα τους – «Η φτώχεια είναι η χειρότερη μορφή βίας». Ωστόσο, τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον δρόμο τους και τρυπώνουν από την χαραμάδα. Βεραμέντε!
Σαν άλλοι Μοιραίοι του Κώστα Βάρναλη, γραπώνονται ο ένας από τον άλλο, από την ελπίδα, από την ίδια την ζωή.
«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»
Υ.Γ. 1 Καθηλωτικές οι ερμηνείες των Θοδωρή Καμπίτση και Πέτρου Αυγερινού, πότε σπαρταριστές και πότε σπαραχτικές, αξιοπρόσεχτη η μεταξύ τους δυναμική.
Υ.Γ. 2 Το τραγικό και το κωμικό στοιχείο ισορροπούν με έξυπνο χιούμορ, ενώ στους γλαφυρότατους διαλόγους προσδίδει ζωτική ενέργεια η ντοπιολαλιά, κρατώντας ζωντανή την μνήμη που χάνεται.
Υ.Γ. 3 Τέλος – αλλά όχι λιγότερο σημαντική – η μουσική του Γιάννη Παντάκη, ατμοσφαιρική και νοσταλγική, συμβάλλει με το δικό της ειδικό βάρος στην συγκινησιακή φόρτιση και την κάθαρση.
Στο παρακάτω βίντεο όλη τη μουσική της παράστασης, συνοδευόμενη από φωτογραφίες των σκηνικών και απο την ίδια την παράσταση.
Σχόλια